bosliefje

vrijdag 30 december 2011

Vilten kikker en vriendjes

Deze vilten kikker en zijn vrienden van Max Velthuijs maakte mijn lieve collega Jennie voor roversdochter!
Ze poseren op een restje behang van Jennie's zus, ik verzamel die op het moment om het poppenhuis van roversdochter van een nieuw behangetje te voorzien.
Je kunt de patronen voor deze poppetjes hier vinden.

vrijdag 23 december 2011

De gelukkige eilanden.....

Het zal wel aan het weer liggen aan de drukte, de kou en de snotterigheid die elke winter langskomt. Maar dit boek ligt weer op mijn nachtkastje. Paul Theroux reist alleen in zijn kano langs de eilanden van Oceanië.
De ultieme vlucht uit de koude, donkere, natte winter.
Vooral de verschillende beschrijvingen van de sterrenhemel in de Pacific maken zijn boek heerlijk om weggekropen onder de dekens te lezen. Zoals deze op de Trobriands: Met name herinner ik me hoe we op een dag laat waren bij onze terugkeer naar een eiland, zodat het nacht werd. Overal waren sterren, boven ons en weerspiegeld in het water, samen met de fosforescerende vonken die de boeggolf verspreidde. Wanneer ik een roeispaan in de oceaan stak en hem bewoog, glinsterde de zee van levende wezens. We zeilden snel voort. Er waren geen lichten aan de oever. Het was of we ons in een oud. krakkemikkig ruimteschip bevonden. Het was een beeld dat vaak terugkeerde op mijn latere reizen in de Pacific, dat deze oceaan even uitgestrekt was als de ruimte, en dat ik, zittend in een boot, van de ene ster naar de andere schoot, dat de archipels als melkwegstelsels waren, en de eilanden als eenzame sterren in een lege onmetelijkheid van vochtig duister, en dat het varen leek op langzaam van ster naar ster reizen, in een glasachtig licht.

Ik hoop dat iedereen een mooie Kerst heeft!


zondag 11 december 2011

Gehaakte kerkuil



Vorig jaar kocht ik het prentenboek '" de Kerstuilen" van Judy West, vooral om de prachtige illustraties van Gerda Westerik. Het gaat over twee kerkuilen : Dons en Veder die vanuit uilen-perspectief de kerst beleven in de kerk waar zij wonen.
Ik had het boek vorige week al weer van zolder gehaald om mee naar school te nemen. Een dag later stond ik om een uur of tien op mijn bus te wachten na het in kerstsfeer brengen van school. Ineens zag ik vanuit het donker iets traags aan komen zweven. Het vliegt als een roofvogel, is het een vleermuis? Maar toen zag ik in het licht van de lantaarnpaal de crème-rossige kleur die alleen kerkuilen hebben. Een seconde later vloog hij al weer het duister in. waarom duren dit soort momenten altijd zo kort?
En zoals het wel vaker gaat: nu zat die kerkuil in mijn kop en moest er uit gehaakt worden.